Posted: 04/02/2019 | April 2nd, 2019
Editor’s Note: I wavered on composing about this for a long time since I didn’t want to put people off on Colombia or perpetuate the myth that danger lurks around every corner. As you can tell from my posts here, here, here, and here, I truly like the country. I mean it’s awesome. (And there will be plenty more blog posts about how great it is.) but I blog about all my experiences – good or bad – and this story is a good lesson on travel safety, the importance of always following local advice, and what occurs when you stop doing so.
“Είσαι καλά?”
“Εδώ. κάθισε.”
“Do you need some water?”
A growing crowd had gathered around me, all offering help in one form or another.
“No, no, no, I believe I’ll be OK,” I stated waving them off. “I’m just a bit stunned.”
My arm and back throbbed while I tried to regain my composure. “I’m going to be truly sore in the morning,” I thought.
“Come, come, come. We insist,” stated one girl. She led me back onto the walkway where a security guard provided me his chair. I sat down.
“Ποιο είναι το όνομά σου? Here’s some water. Is there anyone we can call?”
“Θα είμαι καλά. I’ll be fine,” I kept replying.
My arm throbbed. “Getting punched sucks,” I stated to myself.
Regaining my composure, I slowly took off the jacket I was wearing. I was as well sore for any quick motions anyways. I needed to see how bad the bruises were.
As I did so, gasps arose from the crowd.
My left arm and shoulder were dripping with blood. My shirt was soaked through.
“Shit,” I stated as I realized what had happened. “I believe I just got stabbed.”
***
There’s a perception that Colombia is unsafe, that despite the heyday of the drug wars being over, danger lurks around most corners and you have to be truly careful here.
It’s not a completely unwarranted perception. Petty crime is extremely common. The 52-year civil war killed 220,000 people — although thankfully this number has significantly dropped since the 2016 peace agreement.
While you are unlikely to be blown up, randomly shot, kidnapped, or ransomed by guerrillas, you are extremely likely to get pickpocketed or mugged. There were over 200,000 armed robberies in Colombia last year. While fierce crimes have been on the decline, petty crime and robbery has been on the upswing.
Before I went to Colombia, I’d heard countless stories of petty theft. While there, I heard even more. A friend of mine had been robbed three times, the last time at gunpoint while on his method to meet me for dinner. Locals and expats alike told me the exact same thing: the rumors of petty theft are true, but if you keep your wits about you, follow the rules, and don’t flash your valuables, you’ll be OK.
There’s even a local expression about it: “No dar papaya” (Don’t give papaya). Essentially, it means that you shouldn’t have something “sweet” out in the open (a phone, computer, watch, etc.) that would make you a target. keep your valuables hidden, don’t roam around locations you shouldn’t at night, don’t flash money around, avoid coming out of nightlife areas alone at night, etc. just put: Don’t put yourself in a position where people can take advantage of you.
I heeded such advice. I didn’t wear headphones in public. I didn’t take my phone out unless I was in a group or a restaurant, or completely sure nobody else was around. I took just enough money for the day with me when I left my hostel. I warned buddies about using fancy fashion jewelry or watches when they visited.
But, the longer you are somewhere, the more you get complacent.
When you see locals on their phones in congested areas, tourists toting thousand-dollar cameras, and youngsters using Airpods and Apple Watches, you begin to think, “OK, during the day, it’s not so bad.”
The more nothing occurs to you, the more indifferent you get.
Suddenly, you step out of a cafe with your phone out without even believing about it.
In your hands is papaya.
And somebody wishes to take it.
***
It was near sunset. I was on a busy street in La Candelaria, the main tourist area of Bogotá. The cafe I had been at was closing, so it was time to find somewhere new. I decided to head to a hostel to finish some work and take advantage of happy hour.
I’d been in Bogotá for a few days now, enjoying a city most people compose off. There was a appeal to it. even in the tourist hotspot of La Candelaria, it didn’t feel as gringofied as Medellín. It felt the most authentic of all the big Colombian cities I had visited. I was loving it.
I exited the cafe with my phone out, completing a text message. It had slipped my mind to put it away. It was still light outside, there were crowds around, and lots of security. After nearly six weeks in Colombia, I had grown contented in circumstances like this.
“What’s truly going to happen? Θα είμαι καλά.”
Three steps out of the door, I felt somebody clean up against me. At first, I believed it wasΚάποιος τρέχει πέρα από μένα μέχρι να συνειδητοποιήσω γρήγορα ότι ένας άντρας προσπαθούσε να βγάλει το τηλέφωνό μου από το χέρι μου.
Καταπολέμηση ή πτήση – και αγωνίστηκα.
“Πάρτε το fuck από μένα!” Φώναξα καθώς παλεύαμε μαζί του, διατηρώντας μια σιδερένια λαβή στο τηλέφωνό μου. Προσπάθησα να τον πιέσω.
“Βοήθεια, βοήθεια, βοήθεια!” Φώναξα στον αέρα.
Λάβετε υπόψη σας ξεκάθαρα τη συγκεχυμένη ματιά στη συμφωνία του σαν να περίμενε ένα εύκολο σημάδι. Ότι το τηλέφωνο θα γλιστρήσει από το χέρι μου και θα έφυγε πριν κάποιος μπορούσε να τον πιάσει.
Χωρίς μια λέξη, άρχισε να χτυπά το αριστερό μου χέρι και συνέχισα να αντισταθώ.
«Κατεβάστε με! Βοήθεια βοήθεια!”
Μήπως μπήκαμε στο δρόμο.
Κλοτσίσσα, φώναξα, μπλοκάρει τις γροθιές του.
Η αναταραχή προκάλεσε τους ανθρώπους να τρέξουν προς εμάς.
Δεν μπόρεσε να απομακρύνει το τηλέφωνο από το χέρι μου, ο κ. Mugger γύρισε και έτρεξε.
***
Αφού οι άνθρωποι με βοήθησαν να καθίσω και η αδρεναλίνη χρησιμοποίησε, πήρα ζαχαρωτό. Τα αυτιά μου χτύπησαν. Είχα δυσκολία να εστιάσω για λίγα λεπτά.
Το αίμα στάζει με το εμποτισμένο πουκάμισό μου.
“Fuck”, δήλωσε κοιτάζοντας το χέρι και τον ώμο μου.
Προσπάθησα να συνθέσω τον εαυτό μου.
Έχοντας μεγαλώσει περιτριγυρισμένος από γιατρούς και νοσηλευτές, έτρεξα με ένα γρήγορο “πόσο κακό είναι αυτό” κατάλογος ελέγχου στο μυαλό μου.
Έκανα μια γροθιά. Θα μπορούσα να αισθανθώ τα δάχτυλά μου. Θα μπορούσα να μετακινήσω το χέρι μου. “Εντάξει, πιθανότατα δεν έχω νευρική ή μυϊκή βλάβη.”
Θα μπορούσα να αναπνεύσω και δεν έβγαζε αίμα. “Εντάξει, πιθανότατα δεν έχω διάτρητο πνεύμονα.”
Θα μπορούσα ακόμα να περπατήσω και να νιώθω τα δάχτυλα των ποδιών μου.
Η ελαφριά μου κεφαλίδα διαλύθηκε.
“Εντάξει, πιθανότατα δεν υπάρχει τόσο μεγάλη ζημιά”, σκέφτηκα.
Οι λέξεις που δεν κατανόησα μιλούσαν στα ισπανικά. Ένας γιατρός εμφανίστηκε και υποβοηθήθηκε καθαρός και ασκούν πίεση στις πληγές μου. Μια νεαρή κοπέλα στο πλήθος που μίλησε αγγλικά έβγαλε το τηλέφωνό μου και φωνάζει τον μοναδικό φίλο μου στη Μπογκοτά για να την ενημερώσει για την κατάσταση.
Καθώς ένα ασθενοφόρο θα διαρκέσει πολύ, η αστυνομία, η οποία αριθμούσε περίπου δώδεκα μέχρι τώρα, με έβαλε στο πίσω μέρος ενός φορτηγού και με πήρε σε ένα νοσοκομείο, σταματώντας την κυκλοφορία στο διαδίκτυο στη μέθοδο σαν να ήμουν τιμημένος αξιωματούχος.
Χρησιμοποιώντας την Google ισοδυναμεί για να επικοινωνήσει, η αστυνομία με επιθεώρησε στο νοσοκομείο. Πήραν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες, μου έδειξαν μια εικόνα του επιτιθέμενου (ναι, αυτός είναι αυτός!), Και κάλεσε τον φίλο μου να την ενημερώσει για το πού ήμουν.
Όπως περίμενα να το δω από τους γιατρούς, ο ιδιοκτήτης του ξενώνα μου εμφανίστηκε. Αφού έλαβε τη διεύθυνσή μου, οι μπάτσοι είχαν τηλεφωνήσει στον ξενώνα για να τους ενημερώσουν τι συνέβη και είχε βιαστεί.
Το προσωπικό του νοσοκομείου με είδε γρήγορα. (Υποψιάζομαι ότι είμαι ένα μαχαίρι Gringo με πήρε ταχύτερη προσοχή.)
Πήγαμε σε μια από τις αίθουσες εξέτασης. Το πουκάμισό μου βγήκε, καθαρίστηκαν το χέρι και την πλάτη μου και αξιολόγησαν τη ζημιά.
Είχα πέντε πληγές: δύο στο αριστερό μου χέρι, δύο στον ώμο μου, και ένα στην πλάτη μου, μικρές περικοπές που έσπασαν το δέρμα, με δύο να εμφανίζονται σαν να μπήκαν στο μυ. Εάν το μαχαίρι ήταν μεγαλύτερο, θα ήμουν σε σοβαρό πρόβλημα: μια περικοπή ήταν ακριβώς στο κολάρο μου και ένα άλλο ιδιαίτερα κοντά στη σπονδυλική μου στήλη.
Όταν πιστεύετε στον όρο “μαχαίρωμα”, πιστεύετε σε μια μακρά λεπίδα, μια ενιαία βαθιά κοπή στην κοιλιά ή πίσω. Φαντάζεστε κάποιον με ένα μαχαίρι που εκτείνεται στο νοσοκομείο σε ένα φορείο.
Αυτό δεν συνέβη για μένα. Ήμουν, πιο σωστή σωστή, μαχαίρωσε.
Κακή μαχαίρωσε.
Αλλά απλά μαχαίρωσε.
Δεν υπήρχε λεπίδα που να εκτείνεται από το έντερο ή την πλάτη μου. Δεν θα υπήρχε χειρουργική επέμβαση. Δεν υπάρχουν βαθιές τραυματισμοί.
Οι πληγές δεν θα χρειαζόταν τίποτα περισσότερο από τα αντιβιοτικά, τα ράμματα και το χρόνο για να θεραπευτούν. Πολύ χρόνο. (Πόσος χρόνος; Αυτό συνέβη στα τέλη Ιανουαρίου και χρειάστηκαν δύο μήνες για να μειωθούν οι μώλωπες.)
Ήμουν ραμμένος επάνω, που ελήφθη για μια ακτινογραφία για να σιγουρευτώ ότι δεν είχα διάτρητο πνεύμονα, και έπρεπε να καθίσω για άλλες έξι ώρες καθώς έκαναν μια παρακολούθηση. Ο φίλος μου και ο ιδιοκτήτης του ξενώνα μου έμειναν λίγο.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έκανα κράτηση για πτήση. Ενώ οι πληγές μου δεν ήταν σοβαρές και θα μπορούσα να μείνω στη Μπογκοτά, δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω. Το νοσοκομείο αρνήθηκε να μου δώσει αντιβιοτικά και, είμαι λίγο ύποπτος για τη δουλειά τους, ήθελα να ξαναγυρίσω στο σπίτι, ενώ όλα ήταν ακόμα φρέσκα. Όταν έφυγα από το νοσοκομείο, έπρεπε να τους ζητήσω να καλύψουν τις πληγές μου. Θα τους αφήσουν εκτεθειμένοι.
Είναι καλύτερο να είσαι χωρίς κίνδυνο από το συγγνώμη.
***
Κοιτάζοντας πίσω, θα έκανα κάτι διαφορετικό;
Είναι εύκολο να πεις: “Γιατί δεν του δώσατε μόνο το τηλέφωνό σας;”
Αλλά δεν είναι σαν να οδηγούσε με ένα όπλο. Είχε το κάνει αυτό, προφανώς θα είχα παραδώσει το τηλέφωνο. Αυτό το παιδί (και αποδείχθηκε ότι ήταν μόνο παιδί περίπου 17) απλά προσπάθησε να το αρπάξει από το χέρι μου και το φυσικό ένστικτο κάποιου θα ήταν να τραβήξει πίσω.
Αν κάποιος έκλεψε το πορτοφόλι σας, πήρε τον υπολογιστή σας ενώ το χρησιμοποιούσατε ή προσπάθησε να αρπάξει το ρολόι σας, η αρχική σας, πρωταρχική αντίδραση δεν θα ήταν: “Ω καλά!” Θα ήταν, “Γεια σου, δώσε μου τα πράγματα μου!”
Και αν αυτά τα πράγματα ήταν ακόμα συνδεδεμένα με το χέρι σας, θα τραβούσατε πίσω, θα φωνάξετε για βοήθεια και θα ελπίζουμε ότι ο Mugger θα πάει μακριά. Ειδικά όταν είναι ακόμα ημέρα καιere are crowds around. You can’t always assume a mugger has a weapon.
Based on the information I had at the time, I don’t believe I would have done anything differently. Nature just set in.
Things could have been a lot worse: The knife could have been longer. He could have had a gun. I could have turned the wrong way, and that little blade could have hit a major artery or my neck. The knife was so little that I didn’t even feel it during the attack. A longer blade might have triggered me to recoil more and drop my phone. Δεν γνωρίζω. If he had been a better mugger, he would have kept running forward and I wouldn’t have been able to catch up as the forward motion made the phone leave my hand.
The permutations are endless.
This was also just a matter of being unlucky. A wrong time and wrong place situation. This could have occurred to me anywhere. You can be in the wrong place and the wrong time in a million locations and in a million situations.
Life is risk. You’re not in manage of what occurs to you the second you walk out the door. You believe you are. You believe you have a handle on the circumstance — but then you walk out of a café and get knifed. You get in a car that accidents or a helicopter that goes down, eat food that hospitalizes you, or, despite your finest health efforts, drop dead from a heart attack.
Anything can happen to you at any time.
We make plans as if we are in control.
But we’re not in manage of anything.
All we can do is manage our reaction and responses.
I truly like Bogotá. I truly like Colombia. The food was tasty and the scenery breathtaking. Throughout my go to there, people were inquisitive, friendly, and happy.
And when this happened, I marveled at all the people who assisted me, who stayed with me up until the police came, the many police officers who assisted me in numerous ways, the physicians who went to to me, the hostel owner who ended up being my translator, and my friend who drove an hour to be with me.
Everyone apologized. everyone understood this was what Colombia is understood for. They wished to let me know this was not Colombia. I believe they felt worse about the attack than I did.
But this experience reminded me of why you can’t get complacent. I provided papaya. I shouldn’t have had my phone out. When I left the cafe, I should have put it away. It didn’t matter the time of day. That’s the rule in Colombia. keep your valuables hidden. especially in Bogota, which does have a higher rate of petty crime than elsewhere in the country. I didn’t follow the advice.
And I got unlucky because of it. I’d been having my phone out as well often and, with each non-incident, I grew more and more relaxed. I kept dropping my guard down more.
What occurred was unlucky but it didn’t need to happen if I had complied with the rules.
This is why people always warned me to be careful.
Because you never know. You’re fine up until you aren’t.
That said, you’re still unlikely to have a problem. All those incidences I talked about? All involved people breaking the ironclad “No Dar Papaya” rule and either having something valuable our or walking alone late at night in areas they shouldn’t have. Don’t break the rule! This could have occurred to me anywhere in the world where I didn’t follow the security rules you’re supposed to that help you minimize risk.
But, also know, if you do get into trouble, Colombians will help you out. From my hostel owner to the cops to the people who sat with me when it occurred to the random guy in the hospital who provided me chocolate, it turns out, you can always depend upon the generosity of strangers. They made a harrowing experience a lot easier to deal with.
I’m not going to let this freak incident change my view of such an fantastic country. I’d go back to Colombia the exact same method I’d get in a car after a car accident. In fact, I was terribly upset to leave. I was having an fantastic time